ŹRÓDŁO W LIKIENACH

Źródło w Likienach to hydrogeologiczny obiekt przyrodniczy, źródło krasowe powstałe w wyniku ukształtowania się zapadliska. Średnica basenu źródła ciągle się zmienia i z 15 metrów zwiększyła się do 18. Brzegi źródła są gliniaste, pokryte darnią. Przepływ wody źródlanej przyhamowują głazy i kawałki dolomitu pochodzenia magmowego i metamorficznego o średnicy do 0,6 m, którymi usiany jest odcinek o długości około 7 m i o szerokości sięgającej 2 m. Woda przedziera się przez kamienną barierę i szczeliny między kamieniami. Na drugi brzeg źródła można przejść, nawet bez zmoczenia stóp, tą kamienną zaporą. Jest to najbardziej wartkie źródło na Litwie, jednakże prace melioracyjne zmniejszyły pęd wody. Źródło daje początek rzeczułce Smardonė. Gorzki smak (zbyt gorzki do picia) i zapach siarkowodoru (zgniłych jaj) już dawno temu zwróciły uwagę miejscowej ludności na źródło Smardonė, a specyficzny zapach logicznie podyktował wybór odpowiedniej nazwy. Woda niskozmineralizowana, zimna (7,6 °C), lekko zasadowa (pH = 7,4), Eh = -29 mV, charakteryzuje się środowiskiem redukcyjnym (rH = 14). Pierwsze badania nad składem wody źródlanej przeprowadził Theodor Grotthuss, pionier elektrochemii, który urodził się i mieszkał w posiadłości Gieducie (rejon pokrojski), publikując swoje wyniki w 1816 roku. Woda źródlana nadaje się do picia, przemywania oczu i moczenia obolałych dłoni i stóp. Pierwsze wzmianki o wykorzystaniu źródła Smardone do celów leczniczych pochodzą ze źródeł pisanych już z 1587 roku. Po otwarciu uzdrowiska w Likienach w 1938 r. wodę mineralną, dopóki nie było odwiertów, pobierano ze źródeł, w tym z wielkiego źródła Smardonė, wykorzystując ją do kąpieli i rozcieńczania leczniczego błota, które stosowano do leczenia różnych dolegliwości.