Pormaļu Sudrabkalns znajduje się na lewym brzegu Dźwiny, na obszarze zamieszkanym niegdyś przez Zelów. Harmonijnie wtapia się w otaczający krajobraz i jest uważana za grodzisko zelowskie z epoki żelaza. Sudrabkalns jest wzgórzem odosobnionym, ma zaokrąglony stożkowaty kształt i wyjątkowo strome zbocza. Forma grodziska jest typowa dla osad zelowskich. Wysokość grodziska wynosi 22-26 metrów. Majdan ma rozmiar 45-50 metrów, w centrum - niewielki wał o długości około trzech metrów bez widocznych fortyfikacji wzniesionych przez człowieka. Na obiekcie nie prowadzono jeszcze wykopalisk archeologicznych, mimo to na jego szczycie i zboczach odkryto warstwę kulturową, która świadczy o tym, że miejsce to było zamieszkane już dawno temu. W pobliżu grodziska znaleziono kamienne topory i żelazne włócznie, a u północnego podnóża odkryto żelazny topór o wąskim ostrzu. Podgrodzie zajmowało powierzchnię około dwóch hektarów, warstwa kulturowa ma grubość 0,6 metra. Ceramika znaleziona na obszarze grodziska i starej osady wskazuje, że grodzisko było zamieszkane przez długi czas, prawdopodobnie już od I tysiąclecia p.n.e. do późnej epoki żelaza. Grodzisko po raz pierwszy odnotował Karl von Löwis of Menara w 1922 r., a w 1926 r. zostało ono zbadane i zmierzone przez Ernestsa Brastiņša podczas jego ekspedycji badawczej do grodzisk Semigalii. W pobliżu grodziska znajduje się kilka osobno stojących okrągłych wzgórz, były to prawdopodobnie miejsca kultu.
.jpg)
+2
Opinie