W pobliżu jeziora Saukas wznosi się 167-metrowa góra Ormaņkalns, najwyższy szczyt selońskiego grzbietu górskiego, z którego roztacza się niepowtarzalna panorama. Z legend i opowieści dowiadujemy się, że Ormaņkalns mógł być w swoim czasie świętą górą lub ufortyfikowanym obiektem. Wzgórze nie zostało do tej pory zbadane przez archeologów, dlatego nie wiemy, jakie funkcje pełniło w czasach prehistorycznych, kiedy było zamieszkane przez Zelów. Z ogółu starych opowieści i legend wyłania się obraz dawnego miejsce kultu Zelów - święta góra. Szczyt wzgórza i jego strome zbocza są w większości otwarte, skąd dobrze widoczne są Park Przyrody Saukas i jezioro o tejże nazwie. Na Ormaņkalns urządzono miejsce wypoczynkowe, a na pobliskim wzgórzu Buoryšai znajduje się wieża widokowa, powszechnie nazywana wieżą widokową Ormaņkalns. Wzgórze mogło być miejscem zgromadzeń Zelów. Na wzniesieniu całodobowe dyżury pełnili strażnicy, którzy bacznie obserwowali okolicę i sygnalizowali zbliżających się najeźdźców, rozpalając ognisko. Ormaņkalns było dobrze widoczne na dużym obszarze, a dym lub inne sygnały w porę ostrzegały przed zbliżającymi się najeźdźcami. Na Ormaņkalns stał herold, zwykle trębacz, skąd mógł obserwować okolice. Stąd też wywodzi się nazwa Sauka (lit. sušaukti – zwoływać – przyp.tłum.), która oznacza zwoływać, zwoływać ludzi, aby ogłaszać zarówno radosne, jak i smutne wieści, informować i ostrzegać.
+1
Opinie