GRODZISKO W BUBIACH

Grodzisko w Bubiach mieści się w rejonie szawelskim, w odległości 14 km na południowy zachód od Szawli, na lewym brzegu Dubissy. Twierdza odegrała ważną rolę w bitwach z Krzyżakami. W XIII wieku to właśnie tutaj znajdował się jeden z najpotężniejszych zamków ziemi szawelskiej. O zamku dubiskim na grodzisku w Bubiai niejednokrotnie wspominają niemieckie kroniki. Historycy przypuszczają, że na szczycie wzgórza stał drewniany zamek otoczony kamieniami i ufortyfikowany ścianą z bali ułożonych pionowo o wysokości 5-6 metrów. Po wewnętrznej stronie muru zbudowano podwyższenie dla obrońców zamku. Szacuje się, że garnizon mógł składać się z 50-70 uzbrojonych mężczyzn. Zamek dubiski był ważnym elementem północnolitewskiego systemu twierdz fortowych. Latem 1236 r. zamek bez skutku próbował zdobyć Zakon Kawalerów Mieczowych pokonany w bitwie pod Szawlami. Opór garnizonu pomógł książętom Bulewiczom doścignąć i ostatecznie rozbić siły wroga nad rzeką Muszą. W 1348 r. zamek dubiski został spalony przez licznie siły najeźdźców z Zakonu Kawalerów Mieczowych. Zamek wkrótce odbudowano, ale ponownie spłonął podczas ataku przypuszczonego w 1358 roku. W latach 1902-1911 prace na terenie grodziska w Bubiai prowadził słynny polski archeolog Ludwik Krzywicki. Podczas wykopalisk znaleziono przedmioty pochodzące z XI-XIV wieku: żelazne końcówki strzał do łuku i kuszy, noże, klucze, wrzeciona, kawałki gliny ze śladami opalenia, zwęgloną pszenicę, jęczmień, żyto i proso. W 2000 r. oględzin dokonali, a w 2008 r. wszechstronnie przebadali Bronius Dakanis, Birutė Salatkienė, Audronė Šapaitė i innych archeolodzy. Znaleziono groty strzał, noże, szydła, pozostałości wag, wyroby ceramiczne, mosiężne ozdoby typowe dla Zemgalów. Po raz pierwszy dokonano etnologicznego powiązania znalezisk z terenu grodziska. Znaleziska są przechowywane w Muzeum Wojskowym im. Witolda Wielkiego i Muzeum Aušros w Szawlach.