Kamień kultowy znajduje się na obrzeżach obszaru zamieszkiwanego niegdyś przez Zelów i Łatgalów. Na podstawie chronologii osadnictwa Zelów można przypuszczać, że Zelowie i ich przodkowie używali go do odprawiania obrzędów przez długi czas. Kamień ten, ważący około 40 ton i znany pod alternatywną nazwą Diabelskiego Kamienia, nie jest typowo osadzony w grząskiej ziemi na skraju rzeczułki, tylko leży na bruku kamiennym. Wymiary głazu: obwód (przy ziemi) 12,5 m, wysokość 2 m, długość 3,9 m i szerokość 3,8 m. Kształt kamienia nie jest owalny, jak w przypadku większości typowych kamieni polodowcowych, tylko ma formę siekiery. Na jego powierzchni widoczne są formacje, które są wynikiem mechanicznych działań. Kamień ten różni się od klasycznych kamieni ofiarnych znajdowanych na Łotwie. W miejscu tym w 1974 r. przeprowadzono wykopaliska archeologiczne, w trakcie których odkryto warstwę kulturową o grubości ponad metra. Znaleziska pochodzące z XII-XIII wieku wskazują, że odprawiano tu obrzędy religijne. Podczas badań archeologicznych zespół z Aizkraukle oczyścił obszar o powierzchni 35 m² w pobliżu kamienia i odkrył czarną, torfową warstwę kulturową o grubości 0,8-1,2 metra, a pod nią - podłoże z piasku z domieszką margla w kolorze niebieskawym. Odkryto głównie drobny węgiel drzewny, odłamki szkliwionych naczyń glinianych, drobne fragmenty żelaza, gwoździe, żużel, połowę XII-wiecznego żelaznego strzemienia, kamienną osełkę, pozostałości drewnianej beczułki, płytkę wyciętą z rogu. Pozostałości te pozwalają przypuszczać, że nieopodal działała kuźnia. Pisarz Andrejs Upīts opisał kamień z Kraukļi i pobliskie źródło w swoich dziełach Sūnu ciema zēni i Zielona ziemia (Zaļā zeme). Podania głoszą, że pod kamieniem zakopano garniec z pieniędzmi, a obok głazu złożono ofiarę z diabła, chciał bowiem zatamować nim Dźwinę.
+2
Opinie